- iki insan hayat boyu birlikte olabilir mi?
- nereden geldiğini bilmediğim saçma bir anlaşma. evlilik beş yıllık olmalı ya da senelik yenilenmeli.
Sahteliğimiz ancak böyle güzel anlatılabilirmiş...
iki insanın "gerçek sevgi"ye en yakın oldukları an, birbirlerine karşı en dürüst oldukları andır diyor Bergman. Final sahnesinde Marianna'nın, "aslında seni hiç sevmedim. ben bugüne kadar hiç kimseyi sevmediğimi düşünüyorum ve kimsenin de beni sevmediğini" dediği an gerçekten birbirlerine sarılabildikleri tek andı belki de. O anın anlamı, sadece o andan ibaretti.
Bu film, kadın-erkek ilişkisine dair psikoanalitik gelgitleri alabildiğine etkili bir şekilde aktaran bir başyapıt. İlişkilerin dayandığı konforu ve güven duygusunu sorgulayan, birlikteliklerin ardındaki zayıflıkları öne çıkaran, yaşamı hep birilerinin istemlerine göre nasıl düzenlediğimizi ve aslında özgürleştiğimizde, çırılçıplak kendimiz olduğumuzda nasıl kırılganlaşabileceğimizi gösteren bir ayna gibi.
“Bayağı gelse de bir şey söyleyeceğim. Biz duygusal açıdan çok cahiliz. Bize anatomi, Pretoria'daki tarım, hipotenüsün karesinin dik kenarların karelerinin toplamına eşit olduğu gibi her tür haltı öğrettiler. Ama insan ruhuna ilişkin tek bir şey öğrenmedik. Kendimiz ve başkaları hakkında kara cahiliz.”
"Sen ve ben birbirimizi çok şımartmıştık, hava geçirmez bir varoluşun içindeydik. her şey kusursuzdu, tek çatlak yoktu. Oksijensizlikten öldük.."
Bu filmde liv ullmann'ı seyrediyorum, onun gözlerini o mükemmel mimiklerini. En az Liv Ullmann'ın oyunculuğu kadar mükemmel olan diyaloglarını çıkarsalar da gene anlatırdı bu film anlatmak istediğini..