Bak uçağa Barış, bizim için gün batımını yakalıyor.
- Gün batımı nasıl olur İnci?
- Bak kuşların kanatlarına, güneş sana el sallıyor. Her akşam kuşlarla birlikte uykuya yatar güneş.
Gün batımını göremeyenlere kuşların kanatlarıyla el sallar. Biz de el sallayalım.
Uçurtmayı Vurmasınlar!
Çocuk gözlerimin ilk filmi.
İzlemeseydim keşke…
Büyürken gördüm sonra defalarca.
Bütün uçurtmaları vurdular...
-uçurtma uçuracaktık hani, söz vermiştin bana. niye yalan söyledin ? burnun uzadı mı inci ? hani pinokyo'nunki gibi ?
Barış'ı tanıdığım yerde; ne çiçekler vardı ne de başı bulutlarda bir çınar. simitçinin gevrek sesi bile giremezdi oraya. taş avluya yalnızca kuşlar konardı bazen. adının anlamı dünyayı kucaklasa, taşta büyümezdi barış. ama bunu bilmezdi anası.. babasının sevdiği bir şarkıcının adıymış, yalnızca bu yüzden konmuş adı. neden orada olduklarını bilenler de bilmeyenler de sevdiler Barış'ı, barış da onları sevdi. ama içlerinden birine tutkundu.. bizimki alışılmadık türden bir sevda öyküsüydü.. kuş kanadına binip çayırlara gitmeyi öğretti barış bana. düşle gerçek, onun o yarım sözcüklerine öylesine iç içe geçerdi ki dünyanın çirkinlikleri, bir bulut gibi kayıp giderdi minik göğümüzden. küçücük avluda düşsel uçurtmalar uçurtmayı işte öylece öğrendim Barış'tan.
Küçük Barış'ın (Ozan Bilen) bu dört duvar arasında ne suçu vardır ki? Oysa esrardan tutuklanan annesi değil midir? Barış henüz algılayamadığı bir garip dünyanın içinde, her yanı soğuk ve sağır duvarlarla çevrili bir hapishane avlusunda gökyüzünü ve özgürlük uçurtmalarını gözlemektedir. İnci Abla’sı (Nur Sürer), Özgürlüğüne kavuştuktan sonra bir gün uçurtma olup geri döneceğine söz vermemiş midir?